I kto tu jest potworem?

Zapakowani jak świeże bułeczki wyciągamy z parkingu nażarte karosze i żegnamy się z Akitą.

Jedziemy na niedaleki półwysep Oga spotkać się z kilkoma potworami i dziką przyrodą. Już nazwa półwyspu, przypominająca ogra oraz jego toporzasty kształt, dają potworne zestawienie.

I rzeczywiście, u wjazdu na półwysep witają nas dwie mało sympatyczne i wielkogabarytowe postacie. 

W kadrze po lewej widać fragment samochodu.

Ogry?! Nie. :) Te straszydła to Namahage - bogowie shinto. Wyposażone są w długie noże deba-bocho. Dokonują nimi symbolicznego wycinania bąbli, które są symbolem długiego zimowego przebywania przy piecu, a więc lenistwa.

Noszą też boskie insygnium - różdżkę opasaną papierowymi paskami, służącą do symbolicznego oczyszczania, zwaną tu gohei (znamy ją z wcześniejszych notatek pod nazwą onusa). Części ich garderoby wykonane są ze słomy i także są nacechowane symboliką. Kede - słomiany płaszcz, jest symbolem boskości (tak jak maska). Habaki - słomiane nagolenniki, są symbolem przybycia/pochodzenia z innego miejsca. Waragutsu - słomiane buty, symbolizują przybycie w śniegu z dalekiego miejsca.

Swoją akcję Namahage podejmują 31 grudnia na zamknięcie roku (wcześniej misterium odbywało się zgodnie z kalendarzem księżycowym). Ich zadaniem jest wyplenienie lenistwa, ochrona przed chorobami i nieszczęściami, a także zapewnienie dobrych zbiorów i tym samym obfitości jedzenia.

Do tej pory wszystko fajnie. Tradycja, zabobon i zabawa. Jest niestety jeden mocno brutalny element obrządku. Upiory wpadają parami lub rzadziej trójkami do domów, wrzeszcząc strasznie: "są tu jakieś płaczliwe dzieci!?!?" albo "są tu niegrzeczne dzieciaki!?!" i udają poszukiwanie dzieciaków.

Co robią wtedy małe dzieci, nietrudno sobie wyobrazić. Wpadają w przerażenie i płacz, chowają się, gdzie się da, a ich rodzice udają, że dzieci nie ma i wychwalają je, częstując upiory ciasteczkami mocha oraz sake i tradycyjnym jedzeniem. Tę część rytuału musiał dodać jakiś rodzic sadysta. Widziałem zdjęcia zaryczanych i przerażonych śmiertelnie dzieci, którym zapewne się mówi: " widzisz, tym razem mamusia i tatuś cię obronili, ale musisz być grzeczna/y, bo w przyszłym roku Namahage mogą cię znaleźć i...". I... dzieciak ma zapewniony temat koszmarów nocnych i lęków na całe lata. Przypomina mi się "czarna pedagogika" opisywana przez Alice Miller. Dramat dzieci dyktowany lenistwem i ignorancją rodziców.

Kiedy kładłem się spać na kempingu o nazwie... Namahage, powiedziałem sobie lekko drżącym i cichym głosem, że jeśli o północy odwiedzi nas jakiś ogr, to mu tak skopię tyłek za wszystkie przerażone maluchy, że z rana nie będę mógł z bólu wsiąść na rower, a on usiąść na własnej d... do kolejnego sylwestra, kiedy to zacznie wreszcie rozpowiadać, że kocha wszystkie dzieci i wie, że są wspaniałe. W zamian za to przesłucha dobrze wszystkich rodziców z ich głupoty, bo jeśli nie oni, to kto tu niby jest potworem?

Powiedziałem "kładłem się spać na kempingu"? Dokładnie tak! To nasz drugi czynny kemping, a do tego full wypas. Dostaliśmy stanowisko nr 30 i mogliśmy się wreszcie legalnie i za dnia rozbić!

Na pozostałych stanowiskach tłumów nie było.

Na całym kempingu na naszą dwójkę przypadało jakieś 10 osób obsługi i pobliski onsen. :))) Cesarskie życie przez jedną noc!

Korzystając z wczesnej pory, zafundowaliśmy sobie wycieczkę po okolicy z odciążonymi rowerami. Co za ulga! Z radości zafundowaliśmy sobie strzał kawowy z zakręconymi ciasteczkami.

A także podziwianie faktycznie pięknych okoliczności przyrody!

Na zakończenie dnia jako doświadczone dyndasy wskoczyliśmy do wrzątku zwanego onsenem i załadowaliśmy jajko z kurczęciem na ryżu na kolację.

Jako zagrycha rolę zagrały małe krabiczki.

Wykonaliśmy foty instrukcji obsługi wody i śmieci dla Gosi (gdyż to jej pasja jest - instrukcje dobrego zachowania).

Umyliśmy facjaty i poszliśmy LEGALNIE spać.

Jutro kolejne potwory. Dobranoc!